Boontjie kry haar loontjie

Ek lag toe mos alte lekker vir Vennoot wat nie kan “byhou” nie.

Maar elke hond kry sy dag.

Saterdagoggend toe hy my kom wakkermaak met my oggendkoffietjies, vra hy so terloops watter dag ek nou weer vlieg. Nou ook nie die moeilikste vraag nie, want dis “Komende Woensdag”, antwoord ekke. Waarop hy my inlig nee, dis eintlik Dinsdag --- ugh, waar skrik ek myself winduit en helderwakker, want mens beplan mos met 'n seker datum in jou kop. En vir my maak een hele dag nogal groot verskil hier na die einde se kant toe (dis nou die einde van die voorberei, nie my einde nie.)

Genadiglik was ek darem nie te ver agter met die dinge nie, en die Here is ook so getrou om mens te dra deur dale en oor heuwels, en nou is die nuwe rok gesoom, die jannas korter gemaak, Vennoot se koekies en beskuit gebak en koffers klaar gepak, want more is dit Dinsdag!

Ek sal DV weer so oor vier weke terug wees, en groet dus – altyd met waardering vir my liewe blokmaats wat my lewe so verryk.

Mooi loop!

mariki

Oupa bly nie meer by nie

Met my breiery vir die dogterkindertjies wat oppad is, soek ek gisteraand ‘n bababaadjie-patroon op die internet, en die ene hier langsaan trek my aandag.

Ek vergroot die prentjie en terwyl ek dit sit en bestudeer, stap Vennoot verby. Skielik steek hy vas, kom loer oor my skouer en vra so half verstom: “Wie’s dié?”

Ek verduidelik waarmee ek besig is. Toe hy wegstap, hoor ek hy brom so onderlangs verontskuldigend vir homself: “Ek wou mos darem sê dis nie een van die kleinkinders nie.”

Siestog Oupa -- dinge gaan nou te vinnig vir jou.

Konsertpret

Dié ouma het reeds gehoor dat sy swemlesse, balletklasse, ‘n Sondagskoolpiekniek en ‘n skoolkonsert daar in Australië gaan bywoon.

Skoolkonsert! Jare laas dié vreugde beleef. Ek hoop dit is net so vermaaklik soos hierdie ene:

Ouma trêwwel weer

Saam met al die gedoentes en gewoel en opgewondenheid van pas-verby Kersfees, bel ons Kanada-kinders om uit die bloute te vertel dat daar by hulle ‘n tweelinkie oppad is.

Die nuus veroorsaak ‘n familie-oproer vanaf Kanada tot in Amerika, word deurgebel Suid-Afrika toe en oorgesein na Australië.

Verstomming! Aan geen kant van die families is daar nog ooit twee rye spoortjies langs mekaar getrap nie. Wat ‘n héérlike verwondering en dankbaarheid oor die spesiale hemelse geskenk wat oppad is – ‘n identiese tweelingdogtertjiekinners!!

En Ouma begin boeke aanstuur en brei en oorweeg om te leer hekel. Maar grootste beplanning is om te moet gaan help wanneer die mensies aan die kom is, so teen April-iewers, want ander ouma woon baie ver.

Net daar sit die Australië-kinders hul voet neer en hulle kleim in – jongste Aussietjie is al vyftien maande oud, en Ouma se arms het hom dan nog nooit vasgehou nie!

Een doller, twee dollers…..spoeg, spaarvark spoeg. Spaargeld maak dit!

Nou staan die stofwolke dakhoog soos hierdie ouma spring om klaar te kry vir volgende Woensdag se vliegtuigklim.

Ouma kom, kangaroetjie, Ouma kom!

Ek met die keiser se klere aan....

'n Voorbeeld van 'n aaklige sekuriteitskassie:

~~~~~

Staan toe mos vandeesweek met geen klere aan nie, op die lughawe.

Kaal. Sonder ‘n draad of ‘n vesel om my te bedek.

En ek is bekyk. Van bo to onder en van voor tot agter.

Darem deur mense wat ek nie kon sien nie – asof dit ‘n verskil maak…..En die mense rondom my wat ek wel kon sien, het genadiglik teen my klere vasgekyk.

Vrywillig? Nee, natuurlik nie!

Maar dit het gekom toe ons ná ‘n kort wekie se kuier by Tweede-Jongste in Phoenix se lughawe deur die sekuriteitskontrole moes gaan, en ek onkant gevang was, en nie vinnig genoeg gedink het om dié vernedering te ontduik nie. Voor ek my kon kom kry, is ek in die Full Body Scanner ingewink, met hande bokant die kop staan gemaak, en – soos dit vir my gevoel het – “gefussileer.”

Ek weet nie in hoeveel ander lande dié aaklige sekuriteitskassies al hul opwagting gemaak het nie, maar hier vervuil hulle by dosyne.

Die Full Body Scanner “ontklee” ‘n mens deur ‘n 3-D beeld van jou te vertoon – kompleet met alle nate, voue, skaduwees, bult-en-hobbel vlakke – en op die lughawens word dié beeld gesein na ‘n skerm in ‘n vertrek waar sekuriteitspersoneel jou bestudeer om te sien of al daardie kontoere werklik jou eie is, en of jy dalk dwelms, wapens of plofstof saamsmokkel.

Genadiglik kan mens nog weier om so verneder te word, maar dan word jy deeglik deur gehandskoende dames “betas”.

Liewer dit. Vat aan my as jy dan moet. En ek kan jou sien. Maar moet my nie beloer nie. Veral as ek nie klere aan het nie.