Wednesday, April 29, 2009

Hondelewe

Ek moet eers gou kom totsiens-sê voor môre se ry, so die Here wil, Vancouver-eiland, Kanada, toe.

Ons ry sodra Poppiedot-hulle se hond eers by die veearts 'n draai gemaak het.

En hier is die rede vir die vertraging, die liewe ou Indiana Jones:


Sien, Poppiedot ry saam om by haar boesemvriendin uit SA, wat tans in Vancouver swot, te kuier terwyl ons op die eiland is vir 'n week. (Kon mos nie destyds ons tyddeel in SA verkoop kry nie en nou "moet" ons elke jaar 'n week vakansie hier daarvoor uitruil en dis hoe ons op die eiland gaan land.)

(Volgens die weervoorspelling wag daar bewolkte en reënerige weer op ons, dus verlaat ek my sommer uit die staanspoor op brosjure-foto's!)

In elk geval, hond se kind is nou siek en sy het laat vanaand gebel om te sê sy moet hom eers veearts toe vat voordat ons kan vertrek. Grote gedorie, dat mens op jou oudag ook nog jou lewe moet skik na getroude kinners se troeteldiere se gesondheidstoestand....pure hondelewe...maar toemaar, ek is lief vir die ou dier.

En ek het nog nie eens al my vertelle oor Arizona vertel nie, en hier val ons alweer in die pad. Ek wens natuurlik dis hoe 'n loshotnotlewe ons kan voer tot wie-weet-wanneer-se-jare, maar Vennoot verseker my dit sal die laaste trippie in 'n hele rukkie wees, hierdie ene....sug...

(Ek kla nie hoor, want ek besef wel deeglik hoe uiters bevoorreg ek is om in hierdie tye en dae nog so bederf te mag word, en hoe goed God vir ons is.)

Mag dit met almal wel gaan en mag die vrede van ons Hemelvader oor ons harte en ons lewens die wag hou.

mariki

Monday, April 27, 2009

Geskenknaweek

Twee wonderlike dae het in my skoot geval!

My Ingelandse vriendin Jillian het onverwags hier aangeland terwyl sy saam met haar dokterman oppad is na ‘n konferensie in Kalifornië.

Ken haar al amper negentien jaar lank. Van die tyd af toe van ons krose destyds nog in Ouland in dieselfde hospitaalsaal beland het, tot nou nog se ongereelde maar diep en verkwikkende oor die diepsee-heen-se-telefoongeselse.

Hulle woon al lange jare in die Cotswolds, een van die mooiste dele van Engeland en so 2 ure van London af (groen en golwende heuwels; klein ou dorpies met sandsteenkothuisies en smal straatjies; Shakespeare se Stratford-On-Avon en Oxford -- om maar ‘n paar van die hoogtepunte op te noem.) Saam-saam het ons twee ‘n paar jaar gelede vir ‘n paar weke lank daardie eilandlandjie stukkend getoer. ‘n Onvergeetlike ervaring wat ons behoorlik aan mekaar “vasgesement” het.

Jillian se blyplek -- is dit nie onvergelyklik nie?!


Daarom was dit vir my verskriklik om agttien maande gelede te moes hoor van haar skildklierkanker, en met tallose telefoongesprekke kon ek maar net magteloos luister na die afwisselende hoop, verlorenheid, dan weer vasberadenheid afgewissel met vrees en later die oorgawe aan die wete van ek-is-oppad-om-te-sterwe.

Só onafwendbaar het dit gelyk, dat ek dit skaars kon inneem toe Jillian een oggend baie vroeg bel om stil-stil die “ek is skoon”-nuus mee te deel. ‘n Wete te diep vir onmidelike vreugde, het dit ‘n tydjie geneem om in te sink.

En só beleef ons toe, nadat ons op ‘n stadium gereed was om mekaar nie weer hier op aarde te sien nie – die afgelope heerlike saamweesnaweek – as ‘n suiwer genadegeskenk uit die hand van ‘n liefdevolle Vader!

Thursday, April 23, 2009

Daggadag

Daar is twee dae in April waarop die Amerikaners op ‘n streep deelneem aan blatante wetsverbreking. Maar, hou diegene vol, dis in orde -- omdat almal dit doen en dit niemand hinder nie en jouself nie benadeel nie; inteendeel, veral die een geleentheid maak jou o, so gelukkig.

Die eerste hiervan, die dag waarop belastings moes in wees -- en betalings van der miljoene nog agterstallig was -- was vroeg vandeesmaand.

Die ander een was die pas afgelope Maandag, 20 April, ook bekend as “4/20-Day”. Dis die dag waarop die daggamanne en –vroue hul ding vrylik en openlik mag doen. Word selfs Nasionale Rokersdag, genoem.

Die 4/20-konnotasie kom uit die sewentigerjare toe ‘n groep tienderjariges in Kalifornië elke middag om 4.20 bygmekaargekom het om dagga te rook, en dié benaming is later vryelik deur die raas-en-gil-musiekgroepe bevorder.

In kleinadvertensies lees mens ook uitnodigings na ‘n "420-sessie" raak, of van iemand wat ‘n “420-kamermaat” soek.

Die besit van selfs klein hoeveelhede marijuana is ‘n oortreding met ‘n boete van $100, dog tussen agt- en tienduisend studente van die Universiteit van Colorado het Maandag aan die rookfees op die kampus deelgeneem.

‘n Segsman van die universiteit sê dis bykans onmoontlik om teen die rokers op te tree, omrede van die klomp toeskouers wat dit soos ‘n konsert of vertoning, bywoon. “Ons is heeltemal hierteen gekant, maar ons hande is afgekap met hierdie gebeure wat ons geërf het.”

In die verlede is die kampuspolisie gebruik om die studente te verjaag en is hulle ook met watersproeiers bespuit. Dit het tot groot onmin en agressie gelei.

Die rokers dring daarop aan dat die gebruik van marijuana gewettig moet word.

Baie van die Universiteit van Colorado se studente is teen die geleentheid gekant en een ou het daar rondgeloop met ‘n plakaat: “Daggarook maak jou dom.” (Hoop net hy het nie te veel tweedehandse rook só ingeasem nie.)

Marijuanamuise:
Die afgelope paar jaar het twee mediese navorsingstudies glo getoon dat dagga met welslae in die stryd teen kanker ingespan kan word.

Tydens ‘n Britse navorsingsprojek is muise ingespuit met THC (tetrahydrocannabinol carboxylic – die chemies aktiewe stof in marijuana), nadat menslike longkankerselle vantevore in die einste arme muise ingeplant is.

Dit het glo die kankergewasse met 50% laat krimp.

Het ek dit reg? Dagga kan gebruik word teen kanker, maar daggarook is (bewese) sleg vir jou longe??

Klink vir my baie na die redenasies van ‘n ou wat nie helder is nie…..maar wag, ek sê nie die muisgeleerdes was gerook nie, hoor.

Wednesday, April 22, 2009

Stemdag vir vreemdelinge en bywoners

In die wêreld, maar nie van die wêreld nie.

Hier, maar nie van hier nie.

Of dit met troudag, doopdag, verjaarsdag, of stemdag is. Dit gebeur hier, maar dit mag my nie bloot teen die hier en die nou laat vaskyk nie.

Nie die vreugde van troudag en doopdag en verjaarsdag mag dit my laat doen nie, en ook nie die on-vreugde en ontnugtering van ‘n stemdag nie.

Immers, skryf Petrus in sy eerste boek, hfs 2:9-11, “….in die wêreld is julle vreemdelinge en bywoners.” En, of ons dit wil weet of nie, voeg hy by, hier sal ons verdrukking hê.

Maklik om dit te vergeet in die lekkerte van familiegeleenthede soos troues, doopvierings en verjaarsdae.

Maar goed om dit tog te onthou wanneer ons met minder opwinding (!) moet toekyk hoedat wêreld- en landsleiers met voete van klei, met groot fanfare verkies en toegejuig word.

My vriendin Lucia skilder. Sy noem dit ewe beskeie “sommer net rondspeel met verf en kwas.” Haar huisgenote is nie altyd beïndruk met haar aanvanklike pogings nie en spot soms selfs bietjie daarmee. Maar sy laat haar nie afsit nie; rustig gaan sy voort, want sy weet waarheen sy oppad is en hoe sy daar gaan uitkom. Sy weet ook, soos soveel kere tevore, dat hulle die voltooide produk gaan geniet. Ek het haar al sulke tye so stilweg ‘n “glo my, ek weet wat ek doen”- glimlag sien gee.

Net so is dit met ons God. Wat ons sien van Sy handelinge in ons lewens en in die lewens van andere, lyk dikwels na onbeholpe kwashale in ‘n mislukte skildery. Maar Hy het die voltooide kunswerk in gedagte en Hy weet waarheen Hy oppad is en hoe Hy daar gaan uitkom. Ons kan Hom glo en vertrou, want Hy weet wat Hy doen.

Immers, sê Petrus ook, “….maar nou is julle die volk van God.”

(Soos 'n graad 1-tjie daar in Bloemfontein vir die Volksbladjoernalis sal wil sê: “Jesus is die baas van die baas van die land, en die baas-baas is die koning.”)

HOERA!!

Monday, April 20, 2009

So gepraat van botanie!

Nie alle plantgroeisels maak mens opgewonde nie.

So doen dokters verlede week ‘n longbiopsie van die 28-jarige Artyom Sidorkin in Rusland, vir ‘n moontlike kankergewas.

Tot hul verstomming kom hulle in die longweefsel op ‘n klein dennetakkie af!

“Ek moes drie keer my oë knip en toe ‘n assisstent nader roep om my verdwasende bevinding te bevestig,” het die sjirurg vertel.

Sidorkin kon beslis nie die vyf sentimeter-lange takkie ingeasem of ingesluk het nie, sê die medici. Hulle vermoed dat hy ‘n reeds ontkiemende knopsel ingeasem het, wat toe tot ‘n klein denneboompie ontwikkel het.

Wel…. miskien was my eerste stelling verkeerd, want die denneboompie word tans deur die botaniese ouens bestudeer en mens kan wed dat hulle opgewonde is.

Die dag toe ek aan Boendoe gedink het

(omdat sy so lief is vir Cactaceae, oftewel die kaktusplant)


Daar word vertel dat ‘n groep Israeli’s uit ‘n toeristebus uitgeklim het in die Sonoran Woestyn in Arizona, rondgekyk, en toe gevra het: “En waar is die kamtige woestyn?”

Ek moet sê, ons was ook verras oor die Arizona-"woestyn"!


Want beslis voldoen hierdie woestyn nie aan die tradisionele idee van eindelose sandvlaktes sonder enige teken van plante of diere nie. (Ongeveer ‘n vyfde van die aardoppervlak word deur woestyne beslaan, wat ‘n gebied is met ‘n reënval van minder as 50 cm per jaar.)

Die Sonoran Woestyn is ‘n groot stuk aarde in die suidwestelike deel van Arizona en strek tot in Kalifornië en ook Meksiko. En wat ‘n wonderlike plantelewe is hier te vinde! Jy hoor van die Feetjiestoffer, die Spookblom, die Duiwelsklou en die Ystervarkkaktus.

En moenie die Meksikaanse springboontjie vergeet nie. Dié boontjie is die vrug van ‘n struik waarin motlarwes ontwikkel en hul bewegings laat dan die boontjies “spring.”

VaatjiekaktusHierdie ou vaatjie was ‘n goeie benuttingsbron vir die inheemse bevolking. Gestowe het dit soort koolbredie gevorm; van die pulp is “kaktustoffie” gemaak; verpulp het dit water verskaf en die dorings is as vishoeke gebruik.

SpringchollaVan ‘n afstand af lyk die Springcholla oftewel die Teddiebeercholla, soos ‘n donsige plant met teddiebeerarms. Maar moenie glo nie! Die plant is oortrek met silwer dorings en raak jy daaraan, dan “spring” ‘n deel van die doring in jou vinger in. Doringsegmente sal ook “afspring” en pynlik aan jou bene vassit as jy op ‘n afgebreekte teddibeerarm sou trap.


Orrelpypkaktus

Hierdie ene groei net in die Sonoran Woestyn, ook seker maar tot groot vreugde van die inheemse groepe wat hiervan ‘n lekker gisdrankie vir hulself berei het. Die Organ Pipe Nasional Park in Arizona is geskep om hierdie plantspesie te beskerm.

Soos by die Saguaro, het die Orrelpypkaktus se saadjies ‘n gasheerplant nodig in wie se skadu hulle kan opskiet en sterk word. Maar ewe ondankbaar sal die groterwordende plant dan al die water in die omgewing opslurp en die gasheer se dood veroorsaak.

Die wit of ligpers blomme gaan hoofsaaklik snags oop en word deur nektardrinkende vlermuise bestuif.

Vertikale, veselagige ribbes verskaf sterkte aan die stam wat as waterstoorplek dien en wanneer die plant dooi, bly die gebleikte ribbes oor wat deur die Indiane as fakkels of boumateriaal gebruik is.

Ocotillo
Baie goed aangepas is hierdie ene: gedurende droogtes gooi hy sy blaartjies af, maar kry hy weer water, nou ja, dan spruit die nuwetjies binne 3 tot 5 dae weer uit!

En is die blommetjies, wat fyntjies bo-aan die dun stamme groei, nie pragtig nie!


Die Ocotillo word bestuif deur hummingbirds vanaf Mexico oppad noord, na die berge van wes-Amerika. En soek jy hom vir jou tuin – hy is volop by kwekerye te kry omdat hy maklik van beide saad en steggies gekweek kan word en tevrede is om sommer enige tyd van die jaar geplant te word. (Ai, as meer mense maar so gedienstig was…)

Saguarokaktus (“Sah-wharo”)
Vra vir ‘n kind om vir jou ‘n woestynkaktus te teken, en jy kan verseker wees dat hierdie ou grote die een is waarmee hy vorendag sal kom, want die Saguaro was al in meer Wilde Weste-flieks te siene as John Wayne -- al groei hy slegs naby die Meksikaanse grens in Arizona en al het die filmverhaal wáár ook al afgespeel!


Maar hierdie kaktus verdien om bewonder te word, want hy is sommer ‘n meneer van ‘n plant. As die grootse Amerikaanse kaktus (is ‘n bedreigde plantspesie) word hy maklik 40 vt (12 m) hoog en die rekordhouer het 78 vt (23.8 m) gehaal. En gewig? Mááklik sewe ton!

Die plant se deklaag is glad en wasagtig en bedek met 2 duim-lange dorings. Verstommend genoeg is die dorings op jong plante dikker as op oueres, omrede daarvan dat hulle net soveel meer skaduwee aan die jong plante kan verskaf – vir tot 70% van die plant se oppervlak!

Jy sal nie sommer Saguaros hoër as 3,500 voet vind nie omdat hulle baie rypgevoelig is. En om as ‘n “volwassene” beskou te word, moet die plant 125 jaar oud wees. Hulle haal gemiddeld die ouderdom van 150 – 175 jaar, maar heel dikwels ook 200 jaar.

En daai eerste armpies-maak vind eers plaas teen die tyd dat die plant 65 tot 75 jaar oud is.

Met reëntyd suip die Saguaro tot 200 gelling (757 liter) water en stoor dit in sy rekbare "ribbes." En as hy doodgaan, is die eertydse ribbes net de ene houtspriete.

Houtkappervoëls pik diep gate in die Saguarostam omdat dit die enigste woestynplant is waarin hulle kan nesmaak -- en ewe uitsoekerig 2 of 3 gate voordat die houtkapper sy keuse maak. Maar ewe vinnig verseël die Saguaro die ekstra openinge deur “wondweefsel” te groei en só moontlike waterverlies te voorkom.

Dit alles gesê, dink ek hierdie kaktus kon ewe goed die Koningkaktus geheet het, of hoe?

Joshuaboom
Stadige groeiers hierdie: nuwe saailinge groei teen ongeveer 3” (7.6 cm) per jaar in hul eerste tien jaar en dan net 1½” (3.8cm) elke jaar daarna! Die stam bestaan uit uit duisende klein veseltjies en vertoon geen groeiringe nie, wat dit baie moeilik maak om die boom se ouderdom te bepaal. Die takke groei topswaar, en die wortels kan tot 36’ (11 m) van die stam af weggroei.

Dis geharde woestyngroeiers en word honderde jare -- selfs tot ‘n 1 000 jaar -- oud.

En hierdie mooies se name kan ek nie onthou nie:

Friday, April 17, 2009

Sprokie


Net voor haar optrede op die Britse Televisie se Talentkompetisie vertel sy gou dat sy werkloos is, alleen bly met net haar kat Pebbles as geselskap in die huisie waar sy haar ma tot haar sterwe toe opgepas het, en dat sy nog nooit getroud was of deur ‘n man gesoen is nie.

So ‘n outydse, vyftigerjare kerktannie-voorkoms, dubbelken, ‘n amper onverstaanbare Skotse aksent, kom van ‘n klein ou dorpie af, sy kan haarself nie goed uitdruk nie, sy is eenvoudig en --- boonop is sy OUD!

Só het die gehoor en die beoordelaars haar afgeskryf -- totdat sy begin sing, en die soetsuiwer klanke van “I dreamed a dream” om hulle vou.

Toe het Susan Boyle hulle op hul voete!

En as ek na die video kyk en haar hoor sing (al meer as eenmaal!) dan wil-wil die trane loop. En dis die reaksie by meer as een vriendin, en ek lees dit raak in die pers en op die internet. Want oornag is sy ‘n wêreldsensasie met meer as 13 miloen YouTube-kykers.

Nou waaroor huil ons? Wat is dit omtrent hierdie vrou wat ons so diep raak? Waarom tog wil huil as die glasskoentjie so voor ons oë aan Aspoestertjie se voet glip?

Ek dink ons huil omdat haar talent nooit raakgesien of ontwikkel is nie; oor die verlore tyd; oor ‘n gawe wat vir 47 jaar lank amper doodgesmoor was van iemand wie se stem met dié van Julie Andrews s’n vergelyk word.

En ons huil oor die kinderlike egtheid van ‘n eenvoudige mens wat die moed van iewers af moes bymekaarskraap om ‘n blasé (sou sy ooit die woord ken?) en afknouerige wêreld -- op sy terme -- aan te durf.

En ons huil omdat daar wie-weet hoeveel Susan Boyles rondloop met gawes wat hulle van die Here af ontvang het, en wat elke dag geweeg, te lig bevind en opsygeskuif word.

En miskien huil ons nie net ter wille van hulle nie, maar ook omrede van ons eie, onvervulde ideale en drome.

~~~~~~~~
Ongelukkig is die video'tjie nie aflaaibaar nie, maar doen jouself asseblief 'n guns en gaan loer op YouTube by:
http://www.youtube.com/watch?v=RxPZh4AnWyk&feature=related

Tuesday, April 14, 2009

Onbesonge held

Hy was dertien jaar oud toe hy sy lewe aan Christus oorgegee het.
Hy was so gedrewe vir die Here, dat hy vir vier jaar lank, elke dag die evangelie op straat rond verkondig het.
Hy was 17 jaar oud toe hy as predikant begin preek het.
Hy was ‘n man wat sy lewe -- let wel, nie vir sy vriende nie -- maar vir onbekendes opgeoffer het.

Sy naam was John Harper, onbesonge held van die Titanic.

Ironies genoeg, het John verskeie kere in sy lewe amper verdrink: op 2½ voordat hy deur sy moeder uit ‘n put gered is; op 26 toe ‘n seestroom hom meegesleur en hy het ternouernood aan die dood ontkom het; en toe hy 32 jaar oud was, was hy ‘n skipbreukeling op die Middelandse See.

Was God besig om hom voor te berei vir die finale toneel van sy lewe?

Dit was die nag van 14 April, 1912. Die RMS Titanic was oppad na Amerika en onder die passasiers was die wewenaar-predikant John Harper, met sy geliefde ses jaar-oue Nana.

(Ds. Harper is gevra om van Skotland na Chicago te kom vir ‘n reeks dienste en sou aanvanklik met ‘n ander skip gereis het, maar het onverwags aan sy tuisgemeente gesê dat hy sy reisplan verander en op die Titanic plek bespreek het. Een van sy vriende het dringend by hom gepleit om die reis af te stel, aangesien hy (die vriend) in sy gebedstyd onder die indruk daarvan gekom het dat daar ‘n ramp op John wag. Die dominee het die versoek liefdevol, maar beslis geweier.)

Om 11.40 daardie rampspoedige nag tref ‘n ysberg die Titanic en ses waterdigte kompartemente word oopgeruk. Die see stroom die skip binne.

Toe dit duidelik word dat die skip gaan sink, draai John vir klein Nana in ‘n kombers toe en dra haar in sy arms na die ysterleer wat na die bo-dek lei, waar die vrouens en kinders vergader om in die reddingsbote te klim. Terwyl die trane oor sy wange loop, soen hy haar vir die allerlaaste maal en vertrou haar toe aan die sorg van sy niggie, Jessie Leitch.

Verskeie oorlewendes het later getuig hoedat hierdie onverskrokke mens sy reddingsbaadjie uitgetrek en aan ‘n man naby hom oorhandig het met die woorde: “Moet jou nie oor my bekommer nie -- ek is nie oppad ondertoe nie, maar na bo!”

‘n Ruk later weerklink ‘n angswekkende gerammel uit die binneruim van die Titanic en die meeste mense dink dit is ‘n ontploffing. Inderwaarheid was die reusagtige skip besig om in twee te breek.

Daardie nag is 1498 mense die yswaters in. John Harper het koorsagtig tussen hulle heen-en-weer geswem en by die onbekeerdes gepleit om tog hul lewens aan Jesus oor te gee voordat hulle sterf.

Vier jaar later by ‘n herdenkingsbyeenkoms van die ramp in Kanada, het ‘n Skotse jongman die volgende vertel:

“Ek het krampagtig aan ‘n wrakstuk vasgeklou toe John Harper vir my skreeu: ‘Is jy gered?’, waarop ek ‘Nee!’ moes antwoord.

“Toe roep hy uit: ‘Glo in die Naam van Jesus Christus en jy sal gered word!’ Net daarna is hy weggedra op die golwe, maar ‘n paar minute later het hy weer by my uitgekom.

“Nogmaals het hy aan my gevra: ‘Is jy gered?’ en weereens was my antwoord ‘Nee.’

“Met sy laaste asem het Harper nog ‘n keer hardop uitgeroep: ‘Glo in die Naam van Jesus Christus en jy sal gered word!’ Net daarna het hy onder die water verdwyn.

“En meteens, in doodsbenoudheid, het ek tot God geroep om my siel te red.”

Van die 1½ duisend mense in die water, is slegs ses daardie nag deur die oorvol reddingsbote opgepik. Een van hulle was John Harper se laaste bekeerling.


“Niemand het groter liefde as dit nie: dat hy sy lewe vir sy vriende aflê.”
Johannes 15:13

Sunday, April 12, 2009

Vandag, ja vandag sing ek!

Hartsgesang

Psalm 71: 12 - 24

“Ek sal jubel as ek tot u eer sing, omdat U my gered het. Ek sal die hele dag praat van u verlossingswerk…” (22-23)


Ek wat vergifnis, Heer, ontvang het,
sing dankbaar my verlossingslied.

U weet hoe ek na U verlang het –
U het u guns my aangebied.

Ek loof en prys U deurentyd,
en roem u groot barmhartigheid.


“Here, vandag loof ek U uit my hart uit.”

Saturday, April 11, 2009

Nee dankie, John

“Hey, it’s good to be back home again,
“I said, hey it’s good to be back home again,” sing John Denver in een van sy gewildste liedjies.

Maar nou sing ek nie vanmore uit volle bors saam met oorl’e John nie. Nee, want veel liewer was ek steeds aan’t “Groovin’ in Arizona”, om die sanger Dolan Ellis se woorde te gebruik.







(“Groovin’”, verklaar Dictionary.Com, “is a noun, denoting a very pleasurable experience.”)

En voorwaar tog: was ons “ge-groovin’” in Arizona, sesde grootse Amerikaanse staat, nou ‘n allerlekkerste en plesierige ervaring!

G’n wonder dit was toenterjare die wildste deel van die Wilde Weste nie – wegkomplek van almal en alles wat jou gal gesoek het en jou wou onderkry.

Genadiglik was die CIA, FBI of die mafia nie op ons spoor hier in Colorado nie en wou ons maar bloot die son daar in die suidweste gaan soek.

Die son toe wel gekry, en sóveel meer -- die ongerepte ruimtes, die manjefieke rotsgebergtes, die grootvlak se hoorbare stilte en ‘n blouste-blou hemelkoepel bedags, met snags die naghemel se eindelose sterregetintel bo ons oopgesprei. Grotendeels buite radio- en selfoonbereik, met net die Here se geskapenheid van veld, bosse en berge rondom.

Gister, en vandag se dag en verderaan, sal ons altyd weet: Arizona bied ‘n wegkomkans, ‘n skuilplek teen die aandrang van die wêreld, ‘n heelwordplek soos geen ander wat ons in ons agt jaar hier in Amerika, ervaar het nie.

En die spreekwoordelike laaste, maar nie die minste nie: omrede van plek-plek ‘n onmiskenbare ooreenkoms met die ooptes van die geliefde Ouland se Karoo en die Noordwes en die Sandveld -- en wat dáárom toe vir ons onverwags ‘n kosbare verkwikking van herinnering bied.




So jammer dus, Johnnie, maar my Ouland-gelaafde hart willie vandag saam met jou sing nie.