Skaapsoek

Ek is nie 'n uithalerkok nie – gee my nie uit vir ‘n uithaler-enigiets nie. Doodgewoon. Maar dankie tog, ons Vader moet baie lief wees vir doodgewone mense, want kyk net hoe baie van ons het Hy gemaak.

Vanoggend skryf Ousus my broer het hulle oorgenooi vir ete, omdat hy bietjie allenig gevoel het sonder sy vrou wat op besoek was by siek familie. Smul toe aan varkblad met braaisous, gebakte aartappels, soetpatats en stolwortelslaai. Broer…!

By dié lese, begin ek toe summier kook aan ‘n ou kerriekossie vir vanaand. Gelukkiglik tog het ons net verlede week ‘n skapie te kope gekry – kerriekos is mos net ordentlik as dit met skaapnek gekook is, met so ‘n laaang sous.

Maar was dit tot op hede 'n stryd om skaapvleis in die hande te kry. Coloradoskaap is van die lekkerste (ek vergelyk niks met iets nie, en daarom jaag ek nie ‘n Karooskapie hier nader nie). Lekker of nie, nergens kry mens te koop nie, behalwe by een winkel wat voortdurend slegs Australiese skaapboud aan te biede het. (Baie lekker). Maar nou ja, na ure se soek kom ek internetsgewys by ‘n stokperdjieboer uit wat so een maal per jaar skaapslag, en siedaar, ons ry dadelik en gaan laai op.

Al wat ons kan aflei, is dat skaapvleis uit hierdie geweste so gewild is dat meeste daarvan landwyd opgekoop word. ‘n Vriendin se ma het glad anderdag op ‘n toer deur Alaska Coloradoskaap op die spyskaart gehad. En in New York is daar ‘n voorste restaurant wat geen ander skapie aankyk vir opdis nie.

Nietemin, ek weet net – vanaand gaan Vennoot hom weer vereet.

NS.: As jy lus is, luister bietjie na die Skaapkoor op YouTube:

http://www.youtube.com/watch?v=YguWlAJ47YQ

'n Drukkie

‘n Drukkie is so lekker
‘n drukkie is so goed
‘n drukkie omdat dit mag,
tog nie omdat dit moet.
‘n Drukkie maak jou warm
so met arms om jou heen
iets te doene met saamwees
iets met nie-alleen.
‘n Drukkie kos jou niks,
wel…’n minuutjie van jou tyd,
dit sê soveel oor omgee
en jy ---is niksnie kwyt!

Wat was dit? Ek wil meer daarvan hê!

Ooohh…feeste! Dit was ons besoek die afgelope naweek by sendelingvriend Ben, wat vir ‘n paar weke by sy ouers kuier. Hy werk etlike jare al onder nie-christene in lande ver hiervandaan.

Ons het aan die passievolle man se lippe bly hang, totdat dié so verlam was dat ons maar om ons vriend se onstehalwe ons greep moes verslap en laat los! Maar hoe bemoedigend om te hoor van die opwindende werk van ‘n liefdevolle God wat nuwe lewe in dooie harte wek!

Ben (geen identifikasie word gebruik nie), het dit reggekry om saam met ‘n besoekende predikantsvriend ‘n afspraak te kry by ‘n hoogsvername politieke leier van een van die lande waar Ben arbei. Mense ek wens, wens ek kon name noem, want dis ongelooflik hoedat God werk, maar nou kan dit nie. Weet maar net: waar die Here deure oopmaak, kan niemand dit sluit nie.

In elk geval, so kom hulle toe by die baie hoge meneer uit, met sewe van dié se vennote, en omring deur lyfwagte. Ben vertel: “Ek begin gewoonlik so ‘n gesprek deur te gesels oor hierdie mense se geloof, en wat hul ‘wysheidsboek’ vir ons lewens te sê het, en lei dit dan so na Jesus, maar ewe skielik vra ds. Aleck hier by my oor of hy maar vir ons vername gasheer mag bid. Ek dra die versoek oor, en Grootmeneer, duidelik verbaas en effe onkant gevang, sê, ja, dis goed so.

“Nou kyk, gebed is die basis van al ons handel en wandel, maar toe Aleck noem dat die Here wil hê hy moet Grootmeneer die hande oplê omrede van ‘n dowwe, swart kol iewers aan die linkerkant in Grootmeneer se borskas, toe slaan my oncharismatiese gedagtes net daar in my kopbeen vas, want….hoe verduidelik ek dit nou aan hierdie magtige man -- wat niemand nader as drie tree aan hom toelaat nie?

“Die volgende oomblik beweeg Aleck vorentoe en steek doelgerig sy regterhand uit; ek sien met afgryse hoedat die lyfwagte met gerigte gewere op Aleck afstorm en ek hoor myself skree ‘Prayer!’ Asof ‘n weerligstraal hulle tref, neem almal daar en dan ‘n eerbiedige gebedshouding in, en broer Aleck begin bid asof hy dit ‘n paar maal elke dag onder sulke omstandighede doen!

“En toe daal die Gees van die Here so duidelik voelbaar op almal in daardie vertrek neer, dat ek ineenkrimp van verwondering. Aleck sluit af, en Grootmeneer kyk hom oorbluf aan: ‘What was that? I want more of it.’

“En so breek die Here Self sy pad oop in verharde, militante harte en lewens.”

Sjoe, een van die opwindendste verhale wat ek ‘n laaange tyd gehoor het!

Vrolikheid vir Vrydag

The defense attorney was cross-examining a police officer during a
felony trial -- it went like this:

Q. Officer, did you see my client fleeing the scene?
A. No Sir, but I subsequently observed a person matching the
description of the offender running several blocks away.
Q. Officer, who provided this description?
A. The officer who responded to the scene.
Q. A fellow officer provided the description of this so-called
offender.
Do you trust your fellow officers?
A. Yes Sir, with my life.
Q. With your life? Let me ask you this then Officer, do you have a
room where you change your clothes in preparation for your daily duties?
A. Yes Sir, we do.
Q. And do you have a locker in that room?
A. Yes Sir, I do.
Q. And do you have a lock on your locker?
A. Yes Sir.
Q. Now why is it, Officer, if you trust your fellow officers with your
life, that you find it necessary to lock your locker in a room you
share with those same officers?
A. You see, Sir, we share the building with the court complex, and
sometimes lawyers have been known to walk through that room.

(With that, the courtroom erupted in laughter, and a prompt recess was
called. The officer on the stand has been nominated for this year's
"best comeback" line.)

Woordmusiek

Fluitjiesriet.

Sê dit. Die een woord. Sê dit tog net weer ‘n keer.

Dis woordmusiek, sommer net so. Onopgesmuk, sonder omhaal; dog so fyn en suiwer en ryk. Daar lê ‘n wêreld verskuil in hierdie klankgewordenheid.






Die liedjie
van my rietfluit
my gonnie-piet-
verdriet-fluit
het niks
het niks
van die
ret-tet-tet
van die
luister-hoe-ek-
skree-trompet,
het niks
het niks
van die
rom-tom-tom
van die
hier's-ek-weer-
met-my-
trommel-trom;
hy't net
hy't net
die fyn verdriet
die fyn verdriet
van die fluitjiesriet

Philip de Vos

'n Kind, en 'n blog, moet tog 'n naam hê

Fluitjiesriet? Fluitjiesriet??

Lank gedink, nog gedink en heroorweeg.

‘n Blognaam kan mos nou ook nie sommer so verbeeldingloos soos ‘n straatnommer wees nie. Stel jou voor: blog nommer sewentien miljoen driehonderd een-en-veertig. (Ek lees daar is iewers ingeligtes wat skat dat daar min of meer al aan hierdie soveel miljoene blogs die lewe geskenk is.)

En al sou ek ook weet dat my ou bloggie wel nommer sewentien miljoen driehonderd een-en-veertig is, dan is ek mos nog EK (al is ek nou ook maar net een van die 6,723,884,291 siele wat hierdie aarde bevolk – en let wel, hierdie syfertjie is al ‘n maand oud!)

Maar daar is anders redes ook nog, en daarby kom ek later uit.

Vereers genoeg om te sê ek het ‘n oom geken wat baie beslis kon voet neersit met “so is dit. Uit en blerrie klaar.”

So, hier sit ek voet neer.
mariki