Vakansieverlamming-reseppie

So terugkomende van vakansie af, is dit altyd vir my ‘n kwessie om terug te spring in die rat en roetine van veral kosmaak. Die ou breinselle lei nog aan vakansieverlamming en wil maar nie kliek dat die blaaskans iets van die verlede is en die hef-aan in die kombuis weer begin het nie.

Dit is dan dat ek hierdie staatmaker reseppie uit die laai pluk. Trouens, ek het dit al selfs op kort kennisgewing vir gaste aanmekaargeslaan (aanmekaargeslaan moet mos een woord wees, of hoe!) Dis vinnig, maklik en lyk aantreklik.

Ek voeg ‘n paar knippies Rooipeper by die meelmengsel. Bedien die hoender ook soms in repe gesny, op engelhaarpasta. Indien verkies, kan ongemarineerde artisjokke-harte gebruik word.

Let op dat die resep net genoeg is vir 2 mense, dus sal dit aangepas moet word vir meer eters.


FLORIDA CHICKEN

Prep time: 35 min

SERVES 2

Ingredients

* 1 (5 ounce) package saffron rice mix (such as Mahatma saffron
yellow rice)

* 2 boneless, skinless chicken breast halves
* 2 tablespoons flour
* 1 teaspoons curry powder
* 1 1⁄2 teaspoon paprika
* 1⁄2 teaspoon salt
* 1 tablespoons butter
* 1 (14 ounce/397 g) can marinated artichoke hearts, drained,
quartered
* 1⁄4 cup dry white wine
* 1⁄2 cup whipping cream

Directions

1. Cook rice according to package directions; keep warm.
2. Flatten chicken breasts slightly using a meat mallet.
3. Combine flour, curry powder, paprika and salt; dredge chicken
in flour mixture.
4. Melt butter in large skillet over medium heat; add chicken and
cook 5 minutes each side. Test for doneness with meat
thermometer.
5. Remove chicken and keep warm.
6. Wipe skillet with paper towels.
7. Add artichoke hearts, wine and whipping cream to skillet;
cook, stirring often, for 3 to 5 minutes or until thickened.
8. Serve chicken over rice.
9. Spoon sauce over top.

Bedien saam met ‘n lekker slaaitjie en vars brood(rolletjies).

Lekker eet!

Eilandwandelinge

Victoria-storie (1)

Bewolk en koel bly die dae daar op die eiland van Vancouver, maar ons kry tog ons ry na plekke toe en maak ook 'n draai in Victoria, die hoofstad van die provinsie van British Columbia. Waarom die hoofstad op die eiland? Omdat dit die plek is waar verhandel en gewerskaf is, lank voordat die oos-Kanadese binneland verken is.

En toe die handelsgewoel en -gewerskaf na die stad van Vancouver toe verskuif, begin die inwoners van Victoria om ewe "genteel" te leef en dis die aard van die baie rustige en baie mooie stad, wat met 'n besoekertal van 31⁄2 miljoen toeriste elke jaar, meer as 'n biljoen dollertjies in die sak inbring!

Hierdie plakkaat wys hoedat Victoria reg op die suidpunt van die eiland lê.


Dis hoedat ons nie die weer daar beleef het nie! Parlementsgebou met (natuurlik) die standbeeld van konigin Vietorie (soos Ouma Noeks haar altyd genoem het).


En dis soos ons dit gesien het.


Die parlementsgebou kyk uit op die inham van die binne-hawe.


En met die rondstappery daar op die waterkant, sien ons toe op 'n gedenkplaat 'n afbeeldingkie van die SA-vlag. Kyk mooi: aan die regterkant, 3e ry van links, 3e enetjie van bo af. (Kom toe laasweek eers agter die SA vlag is die enigste landsvlag in die wêreld met 6 kleure in sy primêre ontwerp.)


Die toeriste-seisoen het nog nie stoom opgetel nie, maar daar is toe tog hierdie “straatstandbeeld” wat die mense vermaak. Ek weet glad nie of dit al in Ouland kop uitgesteek het nie, maar dis nogal iets, oftewel ‘iemand’ om te beleef.

Hierdie mimiekkunstenaars trek aan soos een of ander bekende figuur of filmheld, of beverf/bespuit/bepoeier hulself en neem dan roerloos stelling in vir soms ure op ‘n keer! Mens staan daar en kyk en kyk of jy die standbeeld op die geringste beweginkie kan uitvang, maar aikona, niks, nieks.

"Plasterman." (En moenie sy "verfblik" miskyk nie!)

Dié kêrel wou opsluit hê sy meisie moet die mimiekman mimiek, maar sy was aanvanklik bietjie sku.

Niks gebaat nie, staan MOES sy gaan staan.

Mimiekman het die hele spulletjie (roerloos) aanskou en toe ge-"Kom laat ek JOU omhels, vir die hardvogtige kêrel, tot groot vermaak van die omstanders.



Volgende keer dan nog 'n paar Victoria-foto's.

Toe kom ons darem daar.

Op een van nog baie bewolkte dae wat sou volg, laai ons vir Poppiedot in Vancouver by beste maat af, waar die kersiebome die straat vol blom.

Ons vaar op 'n rimpellose Golf van Georgia met die veerboot oor na Vancouver Eiland.

So lyk meeste van die binnelandse paaie op die eiland -- bosbegroei aan alle kant.

En as jy lus is, dan plant jy affodille op jou dak.

Vir die volgende week bly ons by die vakansie-oord, soms reën dit nie, maar meestal wel. Maar wat maak dit saak -- vakansie bly vakansie, en die oord is alte pragtig.




Die tuine is so mooi! Op die eiland is dit oral 'n lushof van blomme en mense maak graag tuin -- met soveel reën kan die plante tog ook nie anders as om hul beste blaartjies voor te sit nie.





Die oord lê aan 'n see-baaitjie.




Sonsondergang vanaf ons balkon.

En hoe kraak jy jou neute?

Ek wou só graag die volgende oggend nog ‘n draai by die neutkrakermuseum in Leavenworth gaan maak, maar met die baie myle voor totdat ons Sondagmiddag op die eiland moet wees, kon dit net nie. Maar, soos ons weet, ‘n Boer maak ‘n plan….dus lees mens die brosjures en voel bietjie getroos.

Met meer as 4 000 vertoonstukke, tel die museum se neutkrakerversameling onder een van die gootstes ter wêreld. Nogal mooitjies begin deur ‘n voormalige balletonderwyseres.


Arlene Wagner, wat baie jare lank die Neutkraker Ballet op die planke gebring het. Sy vertel dat sy, net soos Clara in die ballet, gefassineer geraak het met die houtfiguur met die groot tande en dit het daartoe gelei dat sy en haar man die wêreld deurkruis het om hul versameling aan te vul.

Ontmoet Clara, die neutkrakermeisietjie. Sy is 'n musikale poppie ook nog -- moet haar net nie te styf opwen nie.

Clara se prins. (Hy maak my nie opgewonde nie.....)

Omdat die mens sedert die vroegste tye neute geëet het, moes hy tog ‘n manier vind om die dop te kraak!

Die oudste neutekraker in die wêreld is in die museum in Tarent, Italië, te siene (4e/5e eeu). Die een hieronder is in die Leavenworth museum en dateer uit ongeveer die tyd van Christus se geboorte. Dit is in 1960 gevind nadat dit vir meer as 1 800 jaar begrawe glelê het.


En wie sou kon dink dat ‘n mens met ‘n neutkraker kan weerwraak neem?!

In die myngebied in Oos-Duitsland in die 17/18-honderds wanneer die mynwerkers tydens die winter moes tuis bly, het hulle nuttige gebruiksartikels uit hout vir hul families gekerf. Daar was 'n bygeloof dat ‘n neutkraker in die vensterbank die bose geeste, sowel as gevaar, van die familie sou weghou. En só word die krakers in konings- en soldatefigure uitgekerf: vir ééns in die lewe darem werk die adel en die militêre vir die plebs – en dit deur hul neute vir hulle te kraak!

Hierdie is twee ware oues van dae --- 140 jaar oud.

Voordat ‘n kraker op die rak staan gemaak kan word, verg dit sowat 130 stappe, beginnende met die uitsoek van die hout (waarvan die jaarringe 'n bepaalde afstand van mekaar af moet wees) en dan lê die hout vir ‘n paar jaar om droog te word.

Vir die rykes is daar krakers uit ivoor, been en porselein gekerf.

Aan humor het dit die kerwers ook nie ontbreek nie.



So jammer dat ek nou nie al die gegewe in ‘n neutedop kon saamvat nie, maar ai, dis dan so interessant tog!


Lig bietjie Wagter se stert en hy kraak jou neut in sy bek.

Hallo weer!

Hier is ek toe weer, maar wil eers dankie sê aan elke ene van julle, vir die goeie wense en gebede vir ons reis -- het na julle verlang en wil sê hoe baie ek julle waardeer en -- moet dit NIE vergeet nie, hoor!!

Wel, met 8 200 km onder die motorwiele deur, 20 nagte se wegslaap van die huis af en heeeelwat ekstra stoffering om die middellyf (ughh...), is ons veilig en behoue terug van Vancouver Island af.

Nooit gedink ek sal eendag só moet inpak nie….en roerie, ek is nie verslaaf aan iets nie. Net één ou soort pilletjie word met die dokter se handskrif gekoop. O toggie, hoe gee ek nou weer vir dokterseun raasammunisie….

Maar as die boereraat-pilletjies mens dan nou energie gee om dít langspad te kan sien en geniet, is dit sooo die geldjies werd...



Hieronder, in Wyoming en kort voor die eerste slapie in Utah, en ons wonder hoe koud ons vannag in die karavaantjie gaan kry. Maar die verwarmertjie doen toe gelukkig sy ding.

En hier is ons tentjie-op-wiele; (genaamd Belofte, want toe ons destyds voor ons groot uittog uit Ouland uit ons geliefde karavaan moes verkoop, het ons vir die kinners belowe ons sal weer ene aanskaf. Ydelike woorde het dit geblyk te wees, want nou is hulle almal uit die huis uit voor dit kon gebeur!)

Wel, Belofte weeg onder 'n skrale 1 360kg en mens voel feitlik nie dat jy hom trek nie; slaan binne 30 sekondes op/af en is waterdig, met yskas, verwarmer (hoera!), lugreëling en al. Kan ook op beide gas en elektrisiteit werk.


Die Washington Staat se reisgids vertel van die “Beierse” dorpie in die berge so twee ure se ry oos van Seattle, en ons grinnik nog oor die kitch wat ons te wagte is, toe ons mooitjies nootomkeer ons wysietjie moet verander – die dorpie is dierbaar “Alps”. Nie so gebore nie, maar so gemaak, omdat die inwoners in die sestigerjare gesien het hul blyplek het geen toekoms nie, en dit toe stadig maar seker begin 'ver-Beiers' het om toeriste te trek. En kry hulle dit reg! Met die Oktoberfest, internasionale akkordion-saamtrek, wynproefeestelikhede en Kersseisoen se ligtefees, afgesien nog van die ski-bedryf, is dit deesdae‘n ware Beierse byenes van mense!

(Altyd gedog dis net ‘n boer wat ‘n plan maak…)