Dave Nosek se buurman het jaar ná jaar uitsonderlike Kersversierings.
Elke jaar word dit net meer en meer. En byhou kan (en wil) Dave Nosek nie.
En al is ou Dave nou nie ‘n Boer nie, maak hy toe vanjaar ‘n plan. En ‘n goeie ene: met ‘n paar ineengedraaide stringe Kersliggies “skryf” hy die woord “DITTO” bo sy motorhuisdeure, en teken ‘n pyl in die rigting van buurman se “ligwerke”.
Buurman het vyf dae lank gearbei om al daai liggies uit die kartonne te haal, los te wikkel en te ranggeer. Dave kon ná ‘n skrale uur terugstaan en sy eie handewerk bewonder.
Wat meer is: die meeste motors hou deesdae voor Dave se huis stil om foto’s te neem…..
Ek sal darem nie eerlik wees nie, as ek net vertel van Amerikaanse oordaad en dan nie ook praat van die Amerikaners se ruimhartigheid nie.
Dis lank reeds bekend dat Amerikaners voor loop as dit kom by naastediens en vrywilligerwerk.
Dié tradisie kry mens van die rykes met ‘n lang geskiedenis van filantropie tot by die armes. Diegene wat jaarliks $20 000 of minder verdien (ongeveer $150 000 of minder), gee interessant genoeg ‘n groter deel van hul inkomste aan verdienstelike sake as die rykeres.
Hierdie bewusmaking van naastediens word reeds op skool geskep. Dis ‘n vaste instelling dat primêre skoolleerlinge een maal per semester bv. seniorsentrums besoek om by die bejaardes te kuier; en op hoërskool kan leerlinge krediet-ure (gelykwaardig aan vak-ure) opbou, deur gemeenskapswerk te verrig.
En ook op die gebied van sending het die Amerikaners ‘n verstommende oop hand: 70% van sending oor die wêreld heen word met dollars betaal.
So is dit dan nie net die wandaad van oordaad wat hier ervaar word nie, maar ook die weldaad van goed doen in grootmaat.
En dit, sou ek reken, is voortreflik!
Dis soms so moeilik om inkopies – sommer net vir kruideniersware ook -- hier te doen. Selfs na heelwat jare nog.
Die rede? Eintlik 'n baie jammer ene.
‘n Vriend skryf:
“Ek wou nou al ‘n paar keer vir my nuwe handskoene koop, maar soos met baie ander dinge hier, loop ek dan weer by die winkel uit sonder om dit te doen. Daar is net eenvoudig té ‘n groot keuse van alles.
‘n Eenvoudige voorbeeld is ‘toothpics’. Tannestokkies -- daardie houtjies waarmee mens net jou tanne skoonmaak. Dis nie net die plattes en rondes waaraan ons gewoond is nie: dis plasties, hout, vierkantig, plat, rond, reenboogkleure, met strikkies aan, individueel verpak, in houertjies wat weer ‘n netso groot verskeidenheid het en dan, as dit jou nie tevrede stel nie -- nog gegeurdes ook!”
(Vriend, koop die mooies, ek sien mens kan kersboompies daarvan maak!)
‘n Jong seuntjie stap na sy bietjie ouer sussie met ’n vraag oor God. “Suzie, kan iemand ooit regtig vir God sien?”
Besig met ander dinge antwoord Suzie effe geïrriteerd: “Nee dommie, natuurlik nie. God is so hoog in die hemel dat niemand Hom kan sien nie.”
Die tyd gaan verby, maar die vraag bly steeds vassteek in sy agterkop. Hy stap na sy ma toe en vra: “Mamma, kan iemand ooit regtig vir God sien?”
“Nee, nie regtig nie,” antwoord sy saggies, “God is ’n Gees en Hy woon in ons harte. Ons weet van Hom, maar sien kan ons Hom nie regtig nie.”
Ietwat getroos deur die antwoord, maar nou ook darem nie honderd persent tevrede nie, het hy koers gekies na buite en gaan speel.
Nie lank daarna nie, is seuntjie saam met oupa op ’n hengeluitstappie.
Hulle het ’n wonderlike dag beleef. Die son was besig om te sak en dit was ’n onbeskryflike mooi sonsondergang. Die oupa het só gesit en die pragtige skouspel van die gloeiende oranje hemelruim betrag.
Toe die seuntjie sy oupa se gesig sien, vol verwondering en vredigheid, dink hy vir ’n oomblikkie voordat hy huiwerig praat.
“Oupa, ek.... ek.....het nie gedink om nog iemand verder te vra nie, maar ek wonder of Oupa my kan antwoord oor iets wat ek nou al lank wil weet. Kan enige iemand regtig ooit vir God sien, Oupa?”
Die ou man het nie eens sy kop gedraai nie en ná ‘n kort oomblik van stilte antwoord hy.
“Ou seun,” sê hy saggies. “Hou net aan met kyk. Dit word so, dat mens op die ou end niks anders kan sien nie.”
Onthou julle nog die biologie-periodes (tussen hakies, ek moet erken, “lesuur” is vir my ‘n mooie Afrikaanse vervanging van dié Ingels-oorgeneemde woord van ‘periode’). Maar wag, ek is nie besig met ‘n taalles nie, ek wil biologie praat. Laat ek dus weer begin:
Onhou julle nog die biologie-periodes wanneer Meneer/Juffou So-en-so aangekondig het dat daar vandag paddas gedissekteer sou word?
Die seuns wat onmiddelik agterbaks begin grinnik; die meisies wat aansitterig voorgee om te gril en/of naarderig te voel.
(Ai, hoe het die wyses om jou vroulikheid te beklemtoon, tog deur die tye heen verander!)
En boonop ontneem hierdie nuwe soort padda se kind die hedendaagse meisiestudente die geleentheid tot "vroulik speel."
Maar terug na ou paddapoot.
Dié besondere deursigtige padda verlang geen disseksie om sy organe, eiers of are te moet kan bekyk nie.
Masayuki Sumida, ‘n professor van die Instituut vir Amfibiese Biologie aan die Hiroshima Universiteit in Japan het hierdie dier as ‘n menslike onderrigmiddel geteel. (Bygesê, saam met die paddaboudjies-en-ander-organe, dis ek hier ‘n bietjie ounuus op, want die verheugde professor het reeds twee jaar gelede hierdie deursigtige gediertetjie bekendgestel, maar ek het eers gister daarvan gelees.)
Mens kan die organe van dieselfde padda oor sy hele lewe heen bekyk, sonder dat enige disseksie nodig is. Dit kom, nadat die disseksie van diere al ‘n geruime tyd lank, wêreldwyd hewige teenstand uitlok.
(Soort van: gun elke diertjie sy plesiertjie…joue mag net nie wees om my koelbloedig in stukkies te sny nie!)
Daar is ook al verskeie rekenaar-simulasieprogramme ontwikkel vir biologie-opleiding, as alternatief vir “opkerfklasse.”
Maar nogeens terug na die eintlike onderwerp van bespreking: die deurskynende Animalia Chordata Amphibia Anura Merrem (hierdie deftige benaming vir ons doodgewone padda, is reeds in 1820 uitgedink), is geteel met twee ressessiewe gene.
Glo nog nie gepatenteer nie. Dis die eerste keer dat wetenskaplikes ‘n deursigtige vierpotige dier kon teel. (Sommige visspesies is sommer vanself deurskynend.)
Slegs een uit elke 16 teelpaddas verraai sy of haar binne-toestand op hierdie manier.
(Nou is my vraag – word die ander 15 dalk verkoop vir disseksies??)
